Σκόρπισαν απλόχερα το χαμόγελο και μοίρασαν χαρά στον κόσμο, σε εποχές δύσκολες. Σε καιρούς ζόρικους, όπου ο κινηματογράφος ήταν η διέξοδος από τα προβλήματα της καθημερινότητας, την ανέχεια και την απουσία της ελπίδας.
Οι περισσότεροι από αυτούς ηθοποιοί κωμικοί, με ταλέντο άφθονο και ικανότητα μοναδική να χαρίσουν στο κοινό την ανεμελιά που του έλειπε, αλλά και την ταύτιση με πρόσωπα της διπλανής πόρτας. Με χαρακτήρες βγαλμένους από την καθημερινότητα, οικείους.
Κάποιοι από αυτούς διέπρεψαν σε ρόλους περισσότερο δραματικούς. Αλλά ακόμη κι εκεί στην τραγικότητα των ρόλων που υποδύονταν στο μεγάλο πανί, το κοινό μπορούσε να διακρίνει ομοιότητες από τη δική τους τη ζωή.
Ωστόσο, με τους ηθοποιούς του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, που θα σας παρουσιάσουμε παρακάτω συνέβη το εξής: είχαν και οι ίδιοι ζήσει με τραγικό τρόπο το σκληρό πρόσωπο της μοίρας. Η ζωή τους δεν ήταν πάντα λαμπερή και ανέμελη, όπως θα φανταζόταν κανείς. Έζησαν και οι ίδιοι τον πόνο που προκαλεί ο θάνατος. Έζησαν την ορφάνια, την απώλεια αγαπημένων προσώπων, τη στέρηση, την ανέχεια. Η μοίρα τους γονάτιζε και αυτοί όρθωναν το ανάστημά τους. Και ήταν αυτές οι τραγικές προσωπικές τους ιστορίες, που τους ταύτιζαν ακόμη περισσότερο με το κοινό, σε εκείνες τις δύσκολες εποχές, τις οποίες οι περισσότεροι πλέον τις ακούμε μέσα από διηγήσεις.
Η ορφάνια της Αλίκης Βουγιουκλάκη και η «νεκροβάπτισή» της
Ήταν η «εθνική μας σταρ», η «γατούλα» του ελληνικού κινηματογράφου, η Αλίκη όλων των Ελλήνων, που χάριζε απλόχερα την κοριτσίστικη ανεμελιά και την χαρά στο κοινό, μέσα από τα νάζια της.
Κι, όμως, η Αλίκη Βουγιουκλάκη από πολύ νωρίς γνώρισε το σκληρό πρόσωπο της ζωής. Όταν ήταν 9 χρόνων έμεινε ορφανή από πατέρα. Ο Ιωάννης Βουγιουκλάκης, πρώην Νομάρχης Αρκαδίας και νομικός, κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής, δολοφονήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 1943 από τον ΕΛΑΣ.
Την απώλεια του πατέρα της δεν κατάφερε ποτέ να την ξεπεράσει. Αν και η μητέρα της Έμυ στάθηκε και στα τρία της παιδιά, βράχος και σαν μητέρα και σαν πατέρας, βγάζοντας τα πέρα πολύ δύσκολα οικονομικά.
Ωστόσο, η ηθοποιός από πολύ νωρίς χρειάστηκε να παλέψει για τη ζωή της. Λίγους μήνες μετά τη γέννησή της αρρώστησε βαριά από βρογχοπνευμονία κι επειδή πίστευαν ότι θα πεθάνει, τη βάφτισαν στον αέρα, που τότε συνήθιζαν να την αποκαλούν «νεκροβάπτιση». Λίγο μετά, η Αλίκη Βουγιουκλάκη έγινε καλά.
Η διπλή τραγωδία που στοίχειωσε τη ζωή του Νίκου Κούρκουλου
Διπλό ήταν το χτύπημα της μοίρας στο Νίκο Κούρκουλο, ο οποίος ποτέ δεν θέλησε να μοιραστεί τον πόνο που χρόνια κουβαλούσε στην ψυχή του, επιλέγοντας να θρηνεί βουβά για το πένθος που σκέπασε το σπιτικό της οικογένειάς τους, αφού έχασε τους δύο αδελφούς του.
Στη σκηνή της ταινίας «Ορατότης Μηδέν», που καίει τα πράγματά του έξω από το σπίτι του ο πρωταγωνιστής, ο ηθοποιός βγάζει μία απίστευτη ένταση, ένα πάθος που συγκλονίζει. Είναι μία από τις συγκλονιστικότερες σκηνές του ελληνικού κινηματογράφου, ενώ πολλοί είπαν ότι το πάθος του Νίκου Κούρκουλου δεν ήταν τυχαίο. Ήταν κάτι σαν ξέσπασμα της δικής του τραγικής ιστορίας.
Ήταν το 1952 όταν ένας τυφώνας χτύπησε το γκαζάδικο στο οποίο ταξίδευε ο πρωτότοκος γιος της οικογένειας Σπύρος Κούρκουλος ως τρίτος πλοίαρχος. Το πλοίο κόπηκε στα δύο, ανοιχτά της Βενεζουέλας. Σύμφωνα με μαρτυρίες, κάτοικοι βρήκαν το άψυχο σώμα του καπετάνιου. Οι άλλοι δεν βρέθηκαν ποτέ.
Όταν πληροφορήθηκαν τα δυσάρεστα, όλοι κατέρρευσαν. Η μητέρα του ηθοποιού, δεν αποδέχτηκε ποτέ τον θάνατο του παιδιού της. Το γεγονός ότι το σώμα του δεν βρέθηκε, άφηνε μία μικρή ελπίδα να σιγοκαίει στην ψυχή της. Κάπου μέσα της πίστευε ή ήλπιζε ότι κάποια μέρα θα ανοίξει η πόρτα και θα τον δει να στέκεται μπροστά της. Ο Νίκος Κούρκουλος συγκλονίστηκε από τον χαμό του αδελφού του, όμως, ποτέ δεν μίλησε δημόσια για την οικογενειακή τραγωδία.
Ο θάνατος θα ξαναχτυπούσε την πόρτα της οικογένειας Κούρκουλου, και ακόμα ένα παιδί θα «χανόταν», ο τρίτος γιος, Ιάκωβος. Είχε σπουδάσει πολιτικός μηχανικός και κάνοντας κάποια μέρα έλεγχο σε μια οικοδομή παραπάτησε με αποτέλεσμα να σκοτωθεί. Το θέμα δεν θα πάρει δημοσιότητα, αν και ο Νίκος ήταν ήδη ένας από τους πιο γνωστούς ηθοποιούς.
Η ασύλληπτη τραγωδία που έζησε ο Παντελής Ζερβός
Στοργικός πατέρας, ιερέας του χωριού, νοματάρχης, φίλος, όποιο ρόλο και αν έπαιζε ο Παντελής Ζερβός, έδινε σε αυτόν, αλλά κι έβγαζε προς τα έξω μία αγάπη, καλοσύνη, τιμιότητα, ειλικρίνεια, γλυκύτητα, σεβασμό. Χαρακτηριστικά, που τον έκαναν έναν από τους πιο αγαπημένους ηθοποιούς του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, με το κοινό να ταυτίζεται μαζί του, να το νιώθει δικό του άνθρωπο. Έναν με εκείνον. Ωστόσο, η ασύλληπτη οικογενειακή τραγωδία που έζησε ο Παντελής Ζερβός, ήταν η μόνη φορά που το κοινό αδυνατούσε να αισθανθεί λίγο από τον απόλυτο πόνο που ζούσε ο ηθοποιός.
Η ιστορία του Παντελή Ζερβού μοιάζει βγαλμένη από αρχαία τραγωδία. Και τι ειρωνεία της μοίρας; Πληροφορήθηκε τα τραγικά νέα, όταν ήταν στη σκηνή του θεάτρου της Επιδαύρου.
Ο ηθοποιός ήταν παντρεμένος και είχε τρεις κόρες. Η οικογένεια ζούσε στο Παλαιό Φάληρο τον χειμώνα και τα καλοκαίρια η μητέρα με τις κόρες πήγαιναν στη Σαντορίνη, στον τόπο καταγωγής της. Εκεί, ήταν το καλοκαίρι του 1956, όταν ο Εγκέλαδος της 9ης Ιουλίου ισοπέδωσε το νησί, θάβοντας κάτω από τα ερείπια τη μικρή του κόρη, την 12χρονη Ευδοξία. Η γυναίκα του κι οι άλλες δυο κόρες πρόλαβαν και βγήκαν απ’ το σπίτι και σώθηκαν. Το βράδυ λίγο πριν βγει στη σκηνή για να παίξει έμαθε το τραγικό νέο: «Σκοτώθηκε η Ευδοξούλα» του είπαν.
Ωστόσο, το δράμα έμελλε να έχει συνέχεια. Τρία χρόνια αργότερα, κατά την εκταφή, διαπιστώθηκε πως το κοριτσάκι είχε ενταφιαστεί ζωντανό (η σορός της είχε αλλάξει θέση μέσα στο φέρετρο).
Ο Παντελής Ζερβός κράτησε για πάντα μέσα του αυτό το μυστικό, ακόμα κι από τη γυναίκα του. Το εξομολογήθηκε λίγο πριν από το τέλος του.
Αλλά και ο ίδιος είχε δύσκολα παιδικά χρόνια. Όταν ήταν 4 ετών έχασε τη μητέρα του και 8 τον πατέρα του, ενώ οι συγγενείς του τον έστειλαν σε ορφανοτροφείο.
Η ζωή της Έλλης Λαμπέτη ήταν βγαλμένη από αρχαία τραγωδία
Η ζωή της σπουδαίας ηθοποιού τα είχε όλα σε υπερθετικό βαθμό: επιτυχία, δόξα, φήμη, αναγνώριση, ταλέντο, ομορφιά, καταξίωση, αγάπη, λατρεία, έρωτα, πάθος, αλλά και πόνο. Πολύ πόνο σε προσωπικό επίπεδο, που θαρρείς ότι το σενάριο της ζωής της το έγραψε ένας αρχαίος τραγωδός.
Από τη γέννησή της, κιόλας, η Έλλη Λαμπέτη κλήθηκε να δώσει την πρώτη γενναία μάχη της για να κρατηθεί στη ζωή. Ο δίδυμος αδελφός της γεννήθηκε υγιής, όμως εκείνη, σχεδόν δεν ανέπνεε και οι ελπίδες για να ζήσει, έμοιαζαν λίγες. Αλλά η μικρή Ελένη Λούκου (αυτό ήταν το πραγματικό της όνομα) τους διέψευσε. Και κέρδισε την πρώτη «μάχη» για τη ζωή.
Όμως, ο θάνατος θα επέστρεφε στη ζωή της ξανά και ξανά, παίρνοντας από κοντά της τα αγαπημένα της πρόσωπα, αφήνοντας την πίσω διαλυμένη και βυθισμένη στον πόνο της απώλειας. Μέχρι, που επέστρεψε για να πάρει και την ίδια, πολύ νωρίς, ολοκληρώνοντας αυτή την αρχαία τραγωδία της οικογένειας Λούκου.
Το 1941 πέθανε από φυματίωση ο δίδυμος αδελφός της, Τάκης. Το χτύπημα για την Έλλη ήταν δυνατό. Έχασε το άλλο της μισό. Ήταν, τότε, μόλις 15 ετών. Τον θάνατο του δεν τον ξεπέρασε ποτέ. Πάντα, ένιωθε τον πόνο της απουσίας του.
Κατά τα Δεκεμβριανά σκοτώθηκε από αδέσποτη σφαίρα η μητέρα της. Η απώλεια την τσακίζει. Τα μεγάλα μαύρα μάτια της βυθίζονται όλο και περισσότερο στη μελαγχολία.
Τον Μάρτιο του 1953 έχασε τον πατέρα της και δύο χρόνια χάνει την αδελφή της Κούλα από καρκίνο. Το χτύπημα ήταν μεγάλο. Δεν μπορεί να διαχειριστεί και αυτή την απώλεια. Παθαίνει πάρεση (παράλυση του Bell), η οποία προκαλεί παράλυση της μιας πλευράς του προσώπου. Στην Έλλη είχε ως αποτέλεσμα να χάσει παροδικά το φως της.
Το 1958 χάνει από καρκίνο και την άλλη αδελφή της. Λίγα χρόνια αργότερα, φεύγει από καρκίνο και η άλλη αδελφή της, η Φωτεινή. Πλέον, η Λαμπέτη είναι σίγουρη ότι θα έχει την ίδια τύχη. Και ο χειρότερος φόβος της παίρνει σάρκα και οστά το 1968, όταν διαγνώσθηκε και η ίδια με καρκίνο στο στήθος.
Λίγα χρόνια αργότερα κι ενώ έχει περάσει τη δικαστική περιπέτεια για την υιοθεσία της μικρής Ελίζας, που της στοίχισε ψυχικά, ο καρκίνος επέστρεψε πιο άγριος κι επιθετικός. Η Έλλη Λαμπέτη έχασε σταδιακά τη φωνή της, ενώ έφυγε από τη ζωή στις 3 Σεπτεμβρίου του 1983 και σε ηλικία 57 ετών.
Ο «προδότης» του ελληνικού κινηματογράφου έζησε τη θηριωδία των Γερμανών
Πέρασε στη συνείδηση του ελληνικού κοινού ως ο «κακός» του κινηματογράφου. Ο προδότης, ο δωσίλογος των Γερμανών. Το όνομά του «Μάτσας» ταυτίστηκε εξαιτίας των ρόλων του με τον χαφιεδισμό. Κι, όμως, ο Αρτέμης Μάτσας έζησε περισσότερο απ’ όλους τη θηριωδία των Γερμανών. Και το σενάριο της δικής του ζωής, δεν είχε καμία σχέση με τους ρόλους που υποδύθηκε στο μεγάλο πανί.
Όταν οι Γερμανοί εισέβαλαν στην Αθήνα, η μητέρα του είχε ήδη πεθάνει. Ο ηθοποιός, ο μεγαλύτερος αδελφός του και η αδελφή του ζούσαν μαζί με τον πατέρα τους, ο οποίος ήταν εβραϊκής καταγωγής.
Ο Πίνχας Μάτσας ένα βράδυ δεν γύρισε στο σπίτι. Τον είχαν συλλάβει οι Γερμανοί, οι οποίοι τον έστειλαν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, απ’ όπου δεν γύρισε ποτέ. Λέγεται, ότι τον πατέρα Μάτσα τον έδωσαν στους Γερμανούς, οι χαφιέδες της εποχής. Ναι, αυτοί που αργότερα υποδύθηκε μοναδικά ο γιος του στον κινηματογράφο. Έκανε αυτό που μισούσε περισσότερο, αποδεικνύοντας τελικά πόσο σπουδαίος ηθοποιός ήταν.
Η τραγική ιστορία του Φαίδωνα Γεωργίτση
Πριν λίγες ημέρες, έφυγε από τη ζωή ο Φαίδων Γεωργίτσης. Και ανάμεσα στις ιστορίες που ήρθαν ξανά στο φως για τη ζωή του σπουδαίου ηθοποιού, ήταν και η τραγική ιστορία που έζησε η οικογένειά του.
Ο ηθοποιός γεννήθηκε στη Νέα Σμύρνη το 1939 και είχε μία αδελφή, την Καίτη. Στα 6 της χρόνια σκοτώθηκε ενώ έπαιζε σε οικοδομή της γειτονιάς. Ο ηθοποιός είχε μιλήσει σε συνέντευξή του για το τραγικό περιστατικό, λέγοντας πως το μόνο που θυμάται είναι τα αναφιλητά της μητέρας του.
Η διπλή ορφάνια της Ζωής Λάσκαρη
Η Ζωή Λάσκαρη δεν γνώρισε ποτέ τον πατέρα της, συνταγματάρχη του Ελληνικού Στρατού, Δημήτρη Κουρουκλή, καθώς δολοφονήθηκε στον Εμφύλιο. Λίγα χρόνια αργότερα κι ενώ η αξέχαστη ηθοποιός ήταν 7, έχασε και τη μητέρα της.
Το χτύπημα της μοίρας για το μικρό κορίτσι ήταν τεράστιο. Το μεγάλωμα της ανέλαβαν ο παππούς και η γιαγιά. Η Ζωίτσα του ελληνικού κινηματογράφου είχε μιλήσει για τα δύσκολα παιδικά της χρόνια και την ορφάνια που την βίωσε στο πετσί της από την τρυφερή της ηλικία.
«Ήμουν οκτώ μηνών όταν σκότωσαν τον πατέρα μου, στα 24 του, στον Εμφύλιο. Η μητέρα μου πέθανε όταν ήμουν 7 χρόνων. Η απώλεια των γονιών είναι ένα κενό που δεν αναπληρώνεται ποτέ. Δεν έζησα Χριστούγεννα. Στο σπίτι είχαμε συνέχεια πένθος. Δεν στολίσαμε ποτέ δέντρο. Γι’ αυτό και δεν αγαπώ τα Χριστούγεννα, άλλωστε. Δεν τα έχω βιώσει. Ραδιόφωνο δεν βάζαμε ποτέ. Απ’ το στόμα μου δεν βγήκε ποτέ η λέξη “μπαμπάς”, δεν θυμάμαι να φώναξα τη λέξη “μαμά”… Δεν έχω θυμό για τους δολοφόνους του πατέρα μου, αλλά δεν είχα και φυσιολογικά παιδικά χρόνια» είχε αποκαλύψει σε συνέντευξή της στην εφημερίδα Φιλελεύθερος της Κύπρου.
Ο παππούς και η γιαγιά λατρεύουν την εγγονή τους. Όμως, οι εποχές είναι δύσκολες και διαφορετικές. Είναι υπερπροστατευτικοί μαζί της. Δεν θέλουν να πληγώσουν κι άλλο την εύθραυστη παιδική ψυχή της, γι’ αυτό και της κρύβουν την αλήθεια για το θάνατο της μητέρας της. Της λένε ότι έφυγε για την Ιταλία. Μαθαίνει την αλήθεια στο σχολείο και νοιώθει τον κόσμο να γκρεμίζεται μπροστά της.
«Μου είπαν ψέματα για το θάνατο της μάνας μου, ενώ εγώ την είδα νεκρή στο σπίτι. Ότι, δήθεν, έφυγε για την Ιταλία. Επί ένα χρόνο μού έστελναν ψεύτικα γράμματα. Κάποια στιγμή, στο σχολείο, μου είπαν: “Ποια μάνα σου στην Ιταλία; Η μάνα σου πέθανε”. Έτρεξα και πήγα και λες ένα χέρι με πήρε και με έβαλε μπροστά από τον τάφο της και είδα τη φωτογραφία της. Γύρισα σπίτι και σπάραζα. “Γιατί μου το κάνατε αυτό;”. Δεν το έκαναν για κακό. Για να με προστατεύσουν. Αλλά με λάθος τρόπο», είχε εξομολογηθεί μεταξύ άλλων η Ζωή Λάσκαρη σε συνέντευξή της.
